Nederland fietsland

Jaren geleden reed ik eens met de fiets naar Nederland. Hier in België rij je over geasfalteerde landbouwwegen met hier en daar een laagje pek tussen. Maar vlak over de grens begon de miserie al, de mooie gladde geasfalteerde fietsweg werd vervangen door een grindweg.

Ik dacht eerst dat ik mis was maar niets was minder waar, vlak naast de grindweg stond weldegelijk een blauwe plaat met een witte fiets op. Terwijl een meter ernaast de auto’s zoefden over een geasfalteerde baan waar je kan op biljarten reed ik op een grindweg waarop mijn fiets van links naar rechts gleed en ik alle moeite van de wereld moest doen om mijn fiets recht te kunnen houden. 

Alsof dat nog niet genoeg was verdween een beetje verder de fietsweg in het bos. Vaarwel grind, welkom putten en bochten en slijk!  Jaja, de officiële fietsweg loopt gewoon door het bos, dus je hebt eerst de rijbaan, daarnaast is het bos en door het midden van dat bos loopt de  smalle fietsweg. Ik voelde me net ne veldrijder, alleen de beroemde balkjes van Sven Nijs waren nergens te bespeuren. Die dag heb ik gezworen ik rij nooit meer met de fiets naar Nederland.

Vorige week stak ik nog eens de grens over, met de auto deze keer, gps ingesteld en zo op weg naar mijn bestemming. Toen ik de grens met Nederland overstak ging het fout. De rijbaan veranderde in een soort bosweg, vrij glad dat wel, er waren geen putten te bespeuren, maar wel dikke keien en er waren overal ribbels in de weg precies alsof er net een tank met rupsbanden over gereden had. En onvoorstelbaar maar naast de baan lag een dubbel fietspad netjes geasfalteerd, ik was jaloers op de fietsers die er zalig over fietsten. Terwijl ik afzag van al die schokken. Dit was net het omgekeerde van wat ik enkele jaren geleden meemaakte.

Aan een traagheid minder dan 30 km per uur heb ik de 4km lange weg afgelegd. Mijn nek en rug hebben elke schok opgevangen en toen ik de auto uitstapte voelde ik me een wrak. 

Ik denk dat ik de volgende keer dat ik de grens over ga, terug de fiets neem.