Bijtende vissen

Het was een stralende dag en we gingen voor het eerst met z’n 3 aan het kanaal zitten.. We hadden alles voorzien. Het voelde net als kamperen. Alleen de tent ontbrak. Onze terrastafel en 3 terrasstoelen gingen mee de auto in, voldoende drank en koek, snoepjes en chips. Een grote badhanddoek mocht absoluut niet ontbreken in geval Tibo een duik in het kanaal zou overwegen. 

Het water lonkt, Tibo heeft zin om een duik in het kanaal te doen maar zijn angst voor vissen haalt de bovenhand. Ik help hem er over te zetten en vind het al een hele prestatie als hij wat later op de rand van het kanaal zit met zijn voeten in het frisse water. Stap 1 is gezet. Een hele tijd later kunnen Johan en ik hem overtuigen om toch de stap te zetten en volledig in het water te gaan. Keifier zijn we op hem. Plots panikeert hij want hij denkt dat er een vis in de buurt is en hij doet alle moeite van de wereld om uit het water te geraken. De rand van het kanaal is echter vrij hoog dus het is niet zo makkelijk om eruit te geraken des te meer omdat hij panikeert door de gedachte aan die vissen en door het feit dat hij denkt dat hij er niet meer uit gaat geraken. Johan sleurt hem er met man en macht uit, oef het is gelukt!

Tegen het einde van de namiddag zitten vader en zoon beiden op de rand van het kanaal met hun voeten in het water. Plots ziet Tibo al de stenen op de bodem van het kanaal liggen en is ervan overtuigd dat ik die er ooit allemaal ingegooid heb. Dit brengt me op een idee, vanachter hen gooi ik een steen over hun in het kanaal. De plons die dit teweegbrengt lijkt voor Tibo een vis die uit het water springt. Hij gilt en doet zijn voeten uit het water. Ik gooi nu een kleiner steentje en daarna nog eentje. Plots heeft hij het door dat ik de oorzaak van die plonsen ben. Dan gaan vader en zoon samen zo ver mogelijk stenen in het water gooien en zo sluiten ze een onvergetelijke namiddag aan het kanaal samen af. Een ding weet ik zeker, hier zullen de eerstvolgende minuten geen vissen meer zitten.