Ik heb een plan

Als mijn dochter tegen me zegt: mama ik heb een plan, dan ben ik steeds op mijn hoede. Want als ze zegt: ik heb een plan, dan was ik er vroeger steeds de dupe van. In gedachten ga ik dan terug naar haar jeugd. Bij het woord plan hoorde steevast een winkelbezoek om spullen aan te kopen die ze voor haar creatief plan nodig had, of ingrediënten voor het zoveelste bak- of kookproject. Dus moederlief kon de auto inspringen om samen met haar op zoek te gaan naar het juiste materiaal. Na een uitstapje van gemiddeld 2u kwamen we gepakt en gezakt thuis. Als het over knutselspullen ging, dan werden die eerst op tafel uitgestald en dan begon ze eerst ernstig na te denken wat ze er allemaal mee kon maken. In haar enthousiasme hadden we soms materiaal bij voor de hele buurt. 

Enkele uren later stond de ganse living overhoop, papiersnippers op de grond, lijm of verf aan de tafel. Maar ze genoot ten volle! De kunstwerkjes werden op de kast uitgestald of aan de muur omhoog gehangen. Daarna was het zowizo even pauze want mama, ik ben wel keihard bezig geweest. Het duurde dan ook steeds even vooraleer ik 

ze terug in actie kreeg om alles op te ruimen en een plaatsje in de kast te geven. Hier en daar bleven nog papiersnippers of bestond er wel de kans dat je aan een plakkende tafel zat achteraf.

Een bakproject eindigde telkens in een bloemwitte keuken. Er was altijd wel ergens wat bloem gemorst, op het aanrecht, tegen de kast of op de vloer. En haar kleren belandden steevast in de wasmand want die waren toch niet meer om aan te zien. De baksels zelf waren steeds lekker en we genoten altijd samen van een stukje, zij met een glas cola,

 ik bij mijn welverdiende koffie. 

Van het resultaat van haar knutselwerken en bakprojecten heb ik steeds genoten, het voorbereidend werk daar zat ik niet steeds op te wachten, vandaar dat nu zoveel jaar later nog steeds mijn sensoren geactiveerd zijn, bij de woorden, mama ik heb een plan, alleen is mijn schoonzoon er nu gelukkig de dupe van.