In een RVT

Tijdens de middag zat ik tussen 2 lachyoga-sessies door te genieten op het terras in de binnentuin van het RVT van de omgeving, een kop koffie en een goed boek.

In mijn rechterooghoek zag ik haar in haar rolstoel buiten komen, haar handtas aan haar nek, stevende ze recht op haar doel af. De eerste tafel links, net waar ik zat. Ik begroette haar, maar ik kreeg geen reactie. Ze zette haar handtas op de tafel en keek me aan. Waarschijnlijk was dit haar vaste tafel, bedacht ik me op dat moment. Ik glimlachte naar haar maar zij keek door me heen. Witte zijdezachte dunne haren, ingevallen kaken, ik denk dat er van gebit geen sprake meer was. Terwijl ik even naar haar keek probeerde ik me voor te stellen wat ze vroeger deed. Zou ze gaan werken zijn en zo ja als wat. Was ze getrouwd, woonde ze in de stad, op een appartement of in een huis. Ze was voor me een gesloten boek. Jammer dacht ik toen, dat er van al datgene wat ze vroeger was niets meer overgebleven is. Alles was mee met de tijd vervaagd. Ik besefte meer dan ooit hoe vergankelijk alles is, hoe we in ons leven vanalles proberen te bereiken en dan uiteindelijk in een rolstoel op het terras van een RVT te belanden. Ik werd uit mijn gedachten gerukt toen ze onverwachts haar handtas van tafel nam, ze terug aan haar nek hing en met haar rolstoel terug 

op weg ging. Ze reed naar een tafeltje wat verder op en ramde de tafel en de bijhorende stoelen waardoor alles even doorheen schudde. Een van de begeleiders ging haar 

ter hulp. Tegen haar vertelde ze dat ze bij de mensen wou zitten, ik viel blijkbaar niet onder de mensencategorie.  Bovendien was ik verwonderd….de dame in de rolstoel sprak…ik dacht dat ze in haar eigen wereld leefde. De begeleidster zei dat aan die tafeltjes niemand zat, ze zette haar langs de andere kant van de tafel zodat ze mensen aan andere tafels kon zien.  

Even later kwamen haar dochter en schoonzoon op bezoek, en veranderde de dame waar ik geen contact mee kon krijgen in een spraakwaterval. Ze vertelde tegen haar dochter over haar nieuwe handtas die zo makkelijk was en genoot van haar koude chocomelk. 

Toen ik opstond om aan mijn lachyoga-sessie te beginnen, begroette ik hen, dochter 

en schoonzoon begroette me terug en zij kwetterde vrolijk verder. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wat eten we vandaag?

Mails

Krokusvakantie