Moeten

Moeten! Dat is een woord dat me de stuipen op het lijf jaagt. Als mijn omgeving tegen me zegt, je moet dit of dat doen, dan loopt het mis. Ik ben tot veel bereid maar het is voor mij gewoon de manier waarop iets gevraagd wordt dat telt. 

Dus nee, ze weten het wel dat ze het op die manier niet “moeten” vragen. Dus mijn omgeving is niet het probleem, het probleem dat ben ikzelf! Ik moet van mezelf bepaalde dingen doen. Ik moet rekening houden met anderen, mijn dagindeling aanpassen aan anderen, zorgen voor anderen, tijd maken voor anderen, lief zijn tegen anderen, zorgen dat het huis er netjes bij ligt, ik moet op een redelijk uur opstaan, moet me wassen en me aankleden voor een redelijk uur, moet make-up op voor ik het huis uitga, mijn kleding moet proper zijn, mijn schoenen proper gepoetst, moet de kat nog extra aandacht geven ook al is dat beest rotverwend, ik moet ik moet ik moet…. Ik moet mijn mail nog nakijken, moet nog even naar die vriendin bellen en die even blijkt dan ineens een half uur te duren, moet nog op ziekenbezoek, Er zit ergens een ongeschreven wet in mijn hoofd die me zegt dat ik al die dingen moet doen. Het wordt hoog tijd dat ik besef dat die wet voorbijgestreefd is, dat het tijd is voor me-time.

Ook al weet ik dat ik wat meer tijd moet besteden aan mezelf toch vergeet ik het en betrap ik me er om de zoveel tijd op dat ik voor de zoveelste keer mezelf aan het wegcijferen ben, mezelf aan het voorbijlopen ben. Ik vergeet me steeds weer eens op de eerste plaats te zetten, mezelf belangrijk te vinden. 

Het sluipt er steeds stilaan terug in, en dan vergeet ik mezelf, hou ik weer rekening met de anderen. Tot het me op een bepaald moment te veel wordt, ik snak naar lucht, naar vrijheid, naar gewoon mijn ding kunnen doen. En dan zeg ik tegen mezelf, het stopt nu, vanaf nu kies ik voor mezelf. Vandaag is het die dag, vanaf nu ga ik het anders aanpakken, maar eerst moet dat boek nog uit.