Ons kat

Terwijl ik op mijn terras in een boek zit te lezen ontdek ik in mijn ooghoek mijn kat die een stuk verder boven op mijn garage zit. Ze wandelt wispelturig heen en weer op zoek naar een plaatsje waar ze er veilig van af kan geraken. Telkens ze aan de rand komt gaat ze weer terug, dit is toch wel een beetje diep om af te dalen. Dit is nochtans niet de eerste keer dat ze er op geklommen is en met de angst van haar leven de veilige grond bereikte. 

De eerste keer heeft ze zonder probleem en zonder janken via de garages van de buren de weg naar beneden gevonden. Dit was voor haar de normaalste zaak ter wereld. Ik vond haar keislim toen.

Enkele weken later zat ze er opnieuw en jankte ze gans de buurt bijeen. Hoe stom kan je zijn dacht ik toen, je weet toch hoe je er makkelijk af kan? Ik lokte ze in de richting van de garages van de buren, niets hielp ze bleef hardnekkig op onze garage zitten janken. De buren die langs de andere kant aan het bouwen zijn zetten een plank tegen de muur van onze garage zodat ze via een hellend vlak naar beneden kon, ook dat zag ze niet zitten. Een tijd later kwam Johan thuis, die ging op een ladder staan en haalde ons kat er af. Verwennen noemde ik dat. Als ze het de vorige keer kon, dan kon ze het nu toch ook wel? 

En ja, nu zit ze er weer… Een ezel stoot zich geen 2 maal aan dezelfde steen zeggen ze dan, nu ja ons kat is geen ezel en doet dat dus zeker wel! Ik heb op haar al geroepen en haar geprobeerd met een kattensnoepje er af te lokken. Niets helpt, ze blijft daar als een zielige verlaten kat zitten janken alsof ze dood gaat. Ik laat haar daar nog wel even zitten…ze zal haar lesje wel leren hoop ik dan. Ik probeer de harde tante uit te hangen en zit toch wel met een bang hartje op het terras verder te lezen en kijk zo nu en dan even in haar richting om te kijken waar ze is. En och ja….en over een uurtje komt Johan wel thuis.