Op een terras

Na een namiddag winkelen beland ik op een druk terras en zoek een plekje in de schaduw. Een tafel verder zit een koppel die me bekend voorkomen, ik begroet hen. Hun kinderen zijn een eindje verder aan het spelen bemerk ik wat later.

Even later zit ik van mijn cola te genieten terwijl ik zo nu en dan eens rondkijk. Ik ben in gedachten verzonken. Plots begint de man van het koppel tegen me te praten en zegt dat ik zo alleen niet op een terras moet blijven zitten en dat ik best een babbel kan doen met de mensen als ik wil. Hij nodigt me uit om bij hen te komen zitten. Ik twijfel even.

Maar overdonderd van het aanbod, sta ik recht en ga aan hun tafel zitten, op dat moment besef ik plots dat zijn vrouw niet meer te bespeuren is. Eventjes paniek. Wat doe ik hier? Oef, haar gsm ligt er nog! Even later komt ze terug op het terras en ik vertel dat haar man me uitgenodigd had omdat die het zielig vond omdat ik er alleen zat maar dat ik het best wel fijn vind om eens alleen te zijn. Ik voelde me even een indringer in hun relatie en wou dit koste wat kost rechtzetten. Zijn vrouw vond het blijkbaar allemaal de normaalste zaak van de wereld wat er gebeurde. Toen ik bij hen aan tafel zat bleek dat ik die mensen toch nog nooit gezien had, maar dat stoorde ons alledrie blijkbaar niet. De vrouw vertelde honderduit over de vakantiedag die ze samen beleefd hadden. Over hun verblijf aan zee de week voordien, over hun werk, over hun kinderen. Ik luisterde naar hun verhaal. We dronken samen verder ons glas uit en daarna nam ik van hen afscheid. Misschien moeten we dat eens vaker doen, dacht ik toen ik terug naar huis ging, gewoon een babbeltje slaan met een onbekende, al dan niet aan dezelfde terrastafel. Er is al zo weinig sociaal contact in de wereld.

Als ik dit koppel met hun kids nog eens tegenkom, wees dan maar zeker dat je ons  opnieuw samen aan een tafel zal zien zitten.